Foto: Printscreen
Lukomir je selo na južnim obroncima planine Bjelašnice. Ovo najviše naseljeno mjesto u Bosni i Hercegovini i jedino naselje iznad 1.300 metara nalazi se na 1.495 metara nadmorske visine.
Selo pripada Općini Konjic, a do njega se može doći iz dva pravca – iz Konjica i Sarajeva. Od Konjica je udaljen oko 30 kilometara, dok je od Sarajeva Lukomir udaljen 45 kilometara. Vožnja od centra Sarajeva do Lukomira, putem koji vodi preko Babinog dola na Bjelašnici, traje oko sat i pol vremena.
Veći dio puta je asfaltiran, a zadnjih 11 kilometara je vijugava makadamska cesta koja prvo vodi kroz ogoljene kraške krajolike, a potom kroz pejzaže sa cvijetnim livadama.
Pješice je do sela moguće doći i preko dvije planinarske staze, koje kreću iz sela Umoljani na Bjelašnici.
Lukomir je poput živog etno muzeja, u kojem se praktikuju običaji nomadskih plemena i živi tradicionalnim načinom života Dinarskih gorštaka. Bitan je dio historijskog, kulturnog, arhitektonskog i ambijentalnog naslijeđa BiH, a stećci raštrkani oko sela govore da je ono bilo naseljeno još u 14. i 15. vijeku.
Stanovništvo Lukomira vodi porijeklo sa Podveležja, suhog platoa u Hercegovini. Polunomadska plemena ovčara ljeti su se zbog nedostatka vode sa velikim stadima selila na bogate pašnjake Bjelašnice. Većina ih se trajno nastanila u kanjonu Rakitnice, a kasnije i na mjestu današnjeg Lukomira.
Gradeći sezonska naselja, koja su kasnije prerasla u selo, tu su se većinom naseljavali pripadnici plemena Čomor i Masleša, što su danas jedine porodice koje žive u Lukomiru.
Sprva je postojalo samo selo Donji Lukomir, udaljeno oko 3 kilometra od današnjeg sela.
Početkom 20. vijeka Gornji Lukomir se spominje kao ljetno selo, mjesto gdje stanovnici Donjeg Lukomira dovode stoku na ispašu, da bi oko 1950. godine stanovništvo preselilo u Gornji Lukomir zbog bolje povezanosti sa ostatkom svijeta.
Selo je jedinstveno po kamenim kućama prekrivenim hrastovom, jelovom i bukovom šimlom. Kuće imaju četvrtastu osnovu sa ložištem u sredini, a na kamenim zidovima postavljeni su mali prozori. Prilikom izgradnje domova stanovnici su se prilagodili posebnostima terena i surovoj planinskoj klimi.
U Lukomiru se već nekoliko godina živi sezonski. Od maja do oktobra seljani se bave zemljoradnjom i stočarstvom, a zimi se spuštaju sa planine, jer se tada selu ne može pristupiti zbog višemetarskih nanosa snijega.
Od 50 kuća u selu 21 je ljeti naseljena, a za lijepog vremena na pašnjacima oko Lukomira pase i do 4.000 ovaca, koje se noću čuvaju u kamenim ogradama omeđenim torovima.
Selo posjeduje svu neophodnu infrastrukturu – telefon, struju, vodu i kanalizaciju. Ima vlastito groblje, a davne 1969. mještani su izgradili džamiju, koja je renovirana 2014. godine.
Sa vidikovaca iznad sela pogled se pruža na vijenac planine Visočice, koja se obrušava u 800 metara dubok kanjon rijeke Rakitnice, najdublji u Evropi nakon kanjona Tare.
Danas je Lukomir top destinacija za seoski turizam.
U nekoliko ugostiteljskih objekata posjetioci mogu uživati u gostoprimstvu i tradicionalnim kulinarskim specijalitetima, a kao uspomenu na boravak u posljednjem bosanskom selu mogu kupiti i neku od rukotvorina vrijednih seljana.
Kako Lukomit izgleda ovih dana, prikazano je u narednom videu:
(Sarajevotravel)